Sindsdien loop ik voor ik me aan een geschiedkundig beschouwinkje waag, altijd even langs de Bijenkorf. Vandaag, op 19 november, keek ik even vluchtig naar binnen. Waren daar niet Ed en Willem Bever aan het werk? Nader onderzoek leerde dat er veel meer aan de gang was. Een afdeling is omgebouwd tot smederij. Dieren die op de Fabeltjeskrantbevers Ed en Willem lijken, smeden een hoefijzer. Verderop is een ander dier op een draaiende steen een mes aan het slijpen. Achter het volgende raam is een bakkerij in bedrijf. Er wordt meel gezeefd, nog veel meer gedaan, en op de voorgrond staat een grote zak, ook met meel, en daar zitten vier grote zwarte kakkerlakken te eten. Asielzoekers die ontsnapt zijn aan het vluchtelingenwerk. Tussen al deze dieren heersen vrede en vriendschap (veertig jaar geleden de leuze van het communistische jeugdfestival). Ik stelde me voor dat ik een kind van vier was. Zou ik weten wie Ed en Willem zijn, of waren? Niet uitgesloten want dan zouden mijn vader en moeder als kind met de Fabeltjeskrant zijn opgegroeid en dan had ik bij overlevering de verhalen over deze bevers kunnen horen.”