De nieuwjaarswens van 1941 was ondertekend door de nieuwe directeuren Wolsheimer en Van der Wal. ‘Nochtans blijven de tijden zwaar op ons drukken’, schreven zij onder meer en zij riepen de mensen op om ‘...duisternis en vrees voor de toekomst ... uit het gemoed te bannen...’ Uit hun woorden klonk een, zoals later zou blijken, misplaatst vertrouwen dat het onder de bezetting wel mee zou vallen. In het personeelsblad genoemde nieuwe artikelen hadden vooral tot doel ‘de vele beperkingen, welke wij ons moeten opleggen, te verlichten’. Zo was er een elektrische spaarkookplaat, die slechts een halve cent per uur verstookte, en een nieuw soort zaklantaarn, met daarbij de instructie uitgeputte batterijen in te leveren bij aankoop van nieuwe, omdat er anders een tekort aan grondstoffen zou ontstaan. Andere nieuwe artikelen stonden vooral in het teken van vervanging, zoals pepersurrogaat en ‘hoofdkaas’ gemaakt van mosselen en vis, een smakelijk en bonloos broodbeleg. Ook introduceerde de Bijenkorf twee eigen merken zeepsurrogaat. In april 1941 verscheen het honderdste nummer van Bij en Korf, dat, onvermoed, voorlopig het laatste zou zijn. Het lustrum gaf geen reden tot feestvreugde, 'omdat het zo onbelangrijk is, te midden van wat om ons heen in het bedrijf, ja in ons zelf gebeurt, zich ontwikkelt, evolueert’.