Het gehele huis was in een Sinterklaaskleed gestoken. De figuren van Sinterklaas en Zwarte Piet wisselden elkaar af op de pilaren, terwijl bovendien veel plakkaten waren opgehangen waarop cadeau-artikelen waren afgebeeld met toepasselijke teksten. Zo staat te lezen in een Algemeen Rapport Sint Nicolaas dat de Amsterdamse directie in 1939 voor intern gebruik uitbracht. In de loop van de jaren dertig had de Sinterklaascampagne in de Bijenkorf zich ontwikkeld tot wat je een militaire exercitie zou kunnen noemen. Die hield overigens gelijke tred met soortgelijke operaties in de andere filialen. Al in het voorjaar was de Inkoop er druk mee in de weer, en tijdens de zomermaanden werd in hemdsmouwen vergaderd over de slagzinnen. In september startte het knutselen en schilderen voor de inrichting van de etalages, waarna in de loop van november de afdelingen werden versierd. En als tegen vijf december de grote drukte toesloeg, kwam de sneldichter in actie. In 1939 vervaardigde hij maar liefst 840 rijmpjes, gratis voor wie meer dan vijf gulden aan cadeaus besteedde. Pas de ontreddering en schaarste die volgden op de Duitse inval in mei 1940 maakten een einde aan dit jaarlijkse ritueel, al ging de verkoop ook toen nog door. Zelfs in de verschrikkelijke winter van 1944 kon men in Sinterklaastijd in de Bijenkorf nog terecht voor cadeaus, al waren dat vaak niet meer dan troosteloze aardewerken vazen en sieraden van twijfelachtige kwaliteit.